De ironie van het lot

Ward schrijft :

 "In 2011 was er al sprake van het feit dat ik een levertransplantatie zou krijgen toen ik geveld lag met icterus, wat in mijn situatie toen een uitwas van het overlapsyndroom auto-immune hepatitis was.
Men wist nog niet zeker of mijn hepatitis door de lever of door de gal werd veroorzaakt.Professor Van Vlierberghe was in die periode al aan mijn bed komen melden dat de kans op levertransplantatie bestond en dat ik daar best rekening mee hield.

Op dat moment was ik totaal niet klaar voor het nieuws en wist ik ook nog totaal niet van de mogelijkheden van de moderne geneeskunde af.
Voor ik het goed en wel besefte, legde hij prompt het score-systeem uit van de wachtlijsten bij levertransplantatie.
Hij legde uit dat ik testen zou moeten doen en dat ik dan een score zou krijgen.
Hij verwachtte dat ik met mijn lever zou starten aan 16/40, met elke drie maanden omtrent twee punten erbij, wat ervoor zou zorgen dat ik na iets meer dan twee jaar bovenaan de lijst zou komen en dat ik dan in aanmerking voor een lever zou komen.

Ik had geen verdere vragen gesteld.
Ik dacht dat een levertransplantatie maar één keer mogelijk was.
Ik dacht ook dat een donorlever maar heel beperkt in tijd meeging.
Ik dacht en ik veronderstelde, maar ik wist niet beter ...

Het gevolg was dat ik op die juli-dag in 2011 totaal overstuur was door het nieuws van de suggestie van levertransplantatie.
Toen mijn ex-echtgenote met de kinderen op bezoek kwam, stortte ik in en huilde ik hete tranen.
De Marokkaanse man die naast mij lag voor een kankerbehandeling, kwam mij in zijn gebrekkig Nederlands troosten toen mijn bezoek vertrok.

Ik rekende het mijzelf voor : 2 jaar wachtlijst, dus wellicht 43 en daarna misschien 10 jaar met een lever.Mijn grootvader aan moederszijde was op 64 gestorven aan kanker, die pas aan het licht kwam na een val van een ladder. Dat was in 1960. De wetenschap stond toen in verhouding nog nergens. Ik zag mijzelf sterven op 53, misschien wat langer.Ik zou moeten sterven, ja, dat moet iedereen, maar ik keek naar mijn broer en zus die net die leeftijd aan het bereiken waren. Alsjeblieft! Laat het niet waar zijn !

Die suggestie van transplantatie kwam toen mentaal als een veel zwaardere dreun aan dan op het consult bij professor Colle op 1 februari 2013, maar goed, ik zat toen ook in het diepste van mijn problemen met mijzelf. Van geen wonder dat alles zich toen uitte in die uitbraak van hepatitis.Mijn verklaring ligt erin dat ik financieel toen dusdanig aan de grond zat dat ik zoveel mogelijk mijn medicijnen recupereerde die over mijn bezittingen verspreid waren, om die eerst te gaan gebruiken.
Mijn veronderstelling is dat ik een oude strip met Immuran gebruikt heb en dit heeft mij mogelijk die vergiftiging doen oplopen.
Of het daardoor was, is nu niet echt meer relevant.
Uiteindelijk was er sprake van een toxische oorsprong voor de hepatitis en was het gevaar voor een transplantatie tijdelijk geweken. Ik herademde in het besef dat het lot mij extra tijd gegeven had, althans, dat dacht ik toen.

Uiteindelijk zijn we 9 januari 2013, zo'n anderhalf jaar later. Op het televisie-nieuws verschijnt een bijdrage over de 1000ste  levertransplantatie in het UZ Gent, met een getuigenis van een charmante jonge dame. Ik herken professor Colle, ik herken professor Van Vlierberghe (die niet te missen is in het beeldverslag). Meteen weet ik wat meer. Het is dankzij deze bijdrage dat ik moed vat. 
Ik besluit Ellen Norullie, de dame in het filmpje, via Facebook op te zoeken en haar te bedanken voor haar getuigenis en voor het feit dat ik mij daardoor gesterkt en getroost voelde. Mijn prognose indachtig, denk ik dat ik nog een paar jaar verder kan  ...

Haar antwoord bereikt mij op 17 januari. Dit is net het moment dat ik in het UZ Gent lig te bekomen van het onderzoek naar de uitstrijkjes van de galblaas via MRCP.

Ik wist toen nog niet dat mijn eigen veronderstelling, dat die transplantatie nog een paar jaar ver zou zijn, zou achterhaald worden.
Ik wist toen nog niet dat die transplantatie uiteindelijk plaatsvindt op het moment dat mijn wachttijd volgens de oorspronkelijke berekening van 2011 zou aflopen.

"De ironie van het lot!" ... net wat u zegt !

"