Martine schrijft:
Veertien dagen na de operatiedatum slaap ik overdag nog
steeds 3-4 uur, helaas maar net iets minder dan ’s nachts. De laatste plakkers
zijn verwijderd. Mijn voeten sloffen en ik stap licht gebogen door pijn aan de
onderbuik, waarbij ik de pijnstillers tot een minimum beperk om mezelf te
behoeden voor fysieke overmoed.
Met het dieet word ik stilaan iets minder streng: alle
functies zijn goed op gang; overdrijf ik met één of ander, kan ik hier met gerust
gemoed eens misselijk of flauw worden. Eetstoornissen komen overigens niet
alleen bij jongeren voor: ik zie ze overal rond mij bij dit doorgaans ouder
publiek.
Verplegenden nemen de tijd om je verhaal te beluisteren,
vrijwillige helpers bedelven je onder hun aandacht. Het keukenpersoneel draaft
om het eten warm op te dienen. De dokter zegt chapeau voor mijn keuze.
Een vleugel van het complex wordt gerenoveerd, zodat
het ver stappen is naar de cafetaria en het groot binnenterras. De schitterende
watertuin omringd door heldere veranda’s is een bron van rust en poëzie, zowel
bij zonneschijn als bij regen.
De herfst doet stilaan zijn intrede: we naderen de
equinox, blaadjes aan de bomen verkleuren, roodborstjes zingen, het wordt frisser.
Het duurt vier dagen eer ik aan de zee geraak, waaraan ik als jongere reeds
mijn hart verloor, waar de krachtige elementen mij tot rust brengen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten