Laatste groet op 27 september

Lieve broer Ward,

Aan zee in hersteloord Ter Duinen zat ik op een eiland, weg van de storm. De hele week lang zocht ik je: op onze blog, op Facebook, in je muziek, in de mails van je vrienden. Ik probeerde je veelzijdige rusteloosheid te vatten in onderstaande 15 steekwoorden die ik naderhand schilderde op een zijden sjaal - met dank aan Jacqueline. Die draag ik morgen op de dag van rouw en zo vertegenwoordig ik je.

Het is jouw laatste avond in deze wereld. Nee, niet helemaal juist: jouw energie heeft reeds je lichaam verlaten, dat nog slechts een lege huls is.

Je auto staat aan de overkant op straat. Dit wrak bezorgde je een laatste euforisch reismoment naar Wenen. De Bruegelkalender schittert in de eetkamer.

Deze middag bij ma en pa zoek ik je, op je kamer, je laatste plek. Je dekbed gewassen, stapels CD’s op je tafel, propere nutteloze kleren in de kast. Je bril ligt er bevlekt, naast je bed, sinds die verschrikkelijke nacht waarin je leven onverhoeds is uitgewaaid als een theelichtje in de tocht.

In je voetspoor stap ik naar de badkamer waar je je laatste levenskrachten uitkotste: dat het zó afgrijselijk moest eindigen! De afgelopen weken had ik zoveel verdriet om al het lijden dat je moest doormaken en dat je nog te wachten stond. Hiervan ben je in je nieuw bestaan alvast verlost!

Daar op je kamer vang ik voor het eerst een glimp op van je energie. Je staat op een afstandje, ik zie je torso en voel je blijheid; je straalt zonder iets te zeggen. Dat ik je aanwezigheid mag ervaren troost mij even.

Mama, Luc en ik brengen je een laatste groet. Hier rust je jonge en gave buitenkant met nauwelijks één grijs haartje, één rimpeltje en je typische monkellach. In mijn herinnering zie ik de immense snede in je rechterzij. Je gezicht heeft na de cortisonemaanden zijn natuurlijke zachtheid herwonnen. Je vertoont de gelaatstrekken van de Craenes  maar je kreeg evenzeer hun grillig, afwerend, eigenzinnig en ondoorgrondelijk karakter mee. Eén en al verdriet strelen we je haren en ik geef je een kruisje, een tsjeentjewardje zoals je het in beter tijden kwam vragen.

Met broer Luc heb je wellicht de meeste tijd doorgebracht, in je jeugd, in de fanfare, maar van ons drieën leken jij en ik het meest op elkaar. Je idealiseerde je grote zus: verre reizen, vrijgevochten leven, multiculturele interesse, muzikale veelvraat. De dag van onze ziekenhuisopname hebben we één zin uitgewisseld waarin je je geloof in een hier-na vertolkte. Toen leek uitstel voor een verdiepend gesprek nog mogelijk. Allebei maakten we heimelijk plannetjes voor de tijd die we samen zouden doorbrengen na de revalidatie. Spijtig dat je nooit in Rochecolombe bent geraakt: nog één van je dromen. Hoe zal ik me voelen eind november als ik daar definitief alleen sta op de wijnbeurs in Lille?

Bezig zijn. Zo gaat je dierbare dochter Ruth om met het verlies: je kan gerust zeggen dat zij de hele organisatie van je afscheid in handen neemt, met de steun van haar mama en in samenspraak met je even dierbare zoon Theo en de familie.

Zij heeft je nauwlettend geobserveerd tijdens je ontsnappingstijd. Het waren verschrikkelijk moeilijke jaren maar ze vergeeft je de capriolen en de puinhoop op voorhand, zoals haar mama. Zo schoon allemaal.

De laatste maanden hebben ma, pa, Luc en ik ervaren wat het betekende met jou samen te leven. Het begon ons te dagen waarop je huwelijk gestrand is: dezelfde patronen die jij wou ontvluchten lagen, alvast van mijn kant, op de loer. Je bleek onopvoedbaar, onsamenleefbaar. Ondanks al je interesses, empathie en kritisch vermogen heb je je omgeving niet gespaard.

Besefte je dat er meer in zat dan het kleinebroerkesgevoel? Zocht je daarom zo onverzadigbaar bevestiging bij steeds nieuwe vrienden, ten koste van je dierbaren? Je houding liet ons zo vaak verward en boos achter.

Lieve broer Ward, ook dat ging voorbij.
Als slot willen deze ID’s je onuitputtelijke vitaliteit evoceren:

Flügelman
Liverman
Speelse papa
Levensgenieter
Gemakzak
Polyglot
Dichter
Quizzer
Verteller
Observator
Imitator
Clown
Reiziger
Mediaman
Anglofiel

Nee, je mag nog niet rusten. Blijf ons met je warmte, je zachtheid en je grappige invallen nog een tijdje nabij, om het gemis draaglijk te houden.