Zondag 25 augustus gingen Martine en ik binnen in het UZ.
Ik had mij voorgenomen om zo intens mogelijk de vakantie door te brengen. Men weet nooit wat er na zo'n operatie volgt.
Ik heb het er van genomen door een paar keer flink uit te gaan en door een paar leuke reizen te maken.
In Highgate, Greater Londen, had ik de Bulgaarse Galina leren kennen. Galina was een jaar ouder dan mij en zij leed zelf aan auto-immune hepatitis, wat bij mij één van de overlap syndromen was.
Ik ontmoette haar half juli aan Finchley Underground Station.
Het werd een hartelijk vriendschappelijk bezoek, waarbij Galina vertelde over haar methode om die auto-immune hepatitis aan te pakken via fyto-therapie. Galina genoot hierin de steun van haar huisarts. Blijkbaar heeft dit een en ander voldoende kunnen stabiliseren. De gedachte dat dit voor mij te laat kwam, was een teleurstelling, maar enerzijds waren mijn problemen intussen te complex.
Colitis ulcerosa, primaire scleroserende cholangitis, auto-immune hepatitis, dat waren drie ziektes tegenover haar ene ....
Misschien had het iets geholpen, maar voor mij was het nu te laat. De operatie lag vast.
Sinds mijn scheiding heb ik ook de gewoonte om via Eurostop op reis te gaan.
Dit jaar was het derde jaar dat ik zo'n rit deed. Wenen zou mijn hoofdbestemming worden.
Sam Hamels contacteerde mij : zijn besteming was Gracac in Kroatië, waar er een paar Gentenaars het initiatief genomen hadden voor een Goa-trancefestival.
Ik dacht even na, we kwamen prijs overeen en met vier mensen in de auto zou ik dinsdag 13 augustus de 1600km overbruggen. Twee andere jongens hadden ook nog een rijbewijs, maar uiteindelijk is autorijden eigenlijk ook een passie van mij, dat ik van half zes 's ochtends tot bij aankomst om twintig over middernacht heel de rit alleen gereden had.
Ik genoot van de doortocht door Oostenrijk, van de verschillende tunnels, de Karawanken, de rit door Slovenië, wat mij als land enorm aansprak en uiteindelijk de grenscontrole tussen Slovenië en Kroatië, waarbij de Sloveense douanier het leuk vond om met ons op zijn manier een beetje te dollen.
Ik ontmoette haar half juli aan Finchley Underground Station.
Het werd een hartelijk vriendschappelijk bezoek, waarbij Galina vertelde over haar methode om die auto-immune hepatitis aan te pakken via fyto-therapie. Galina genoot hierin de steun van haar huisarts. Blijkbaar heeft dit een en ander voldoende kunnen stabiliseren. De gedachte dat dit voor mij te laat kwam, was een teleurstelling, maar enerzijds waren mijn problemen intussen te complex.
Colitis ulcerosa, primaire scleroserende cholangitis, auto-immune hepatitis, dat waren drie ziektes tegenover haar ene ....
Misschien had het iets geholpen, maar voor mij was het nu te laat. De operatie lag vast.
Sinds mijn scheiding heb ik ook de gewoonte om via Eurostop op reis te gaan.
Dit jaar was het derde jaar dat ik zo'n rit deed. Wenen zou mijn hoofdbestemming worden.
Sam Hamels contacteerde mij : zijn besteming was Gracac in Kroatië, waar er een paar Gentenaars het initiatief genomen hadden voor een Goa-trancefestival.
Ik dacht even na, we kwamen prijs overeen en met vier mensen in de auto zou ik dinsdag 13 augustus de 1600km overbruggen. Twee andere jongens hadden ook nog een rijbewijs, maar uiteindelijk is autorijden eigenlijk ook een passie van mij, dat ik van half zes 's ochtends tot bij aankomst om twintig over middernacht heel de rit alleen gereden had.
Ik genoot van de doortocht door Oostenrijk, van de verschillende tunnels, de Karawanken, de rit door Slovenië, wat mij als land enorm aansprak en uiteindelijk de grenscontrole tussen Slovenië en Kroatië, waarbij de Sloveense douanier het leuk vond om met ons op zijn manier een beetje te dollen.
De 14de reed ik terug vanuit Zir naar Wenen. In Wenen ontmoette ik Karla en Heinrich.
Deze twee mensen waren beiden verplegers. Heinrich was sinds begin augustus op rust, Karla werkte halftijds.
Zij trakteerden mij op een diner in de Donauturm, een communicatietoren van 252m hoog, waar tussen 140m en 170m een terras en een restaurant lagen.
Het restaurant draaide zachtjes om de as.
Ik kreeg er Wiener Tafelspitz en Blumentopf als dessert toe.
Karla zou mij de dag nadien alleen met mij de stad intrekken. Wenen was een totale verrassing voor mij. Ik wist niet dat het zo een mooie stad was, al had ik wel een vermoeden.
Mijn hoofddoel binnen Wenen was een bezoek aan het Kunst Historisches Museum, waar er een zaal aan de Vlaamse Primitieven voorbehouden was.
De twee originele schilderijen van Breugel de Oudere, waarvan de kopieën in al fresco stijl op de muur van de vroegere café van het Sanderushuis staan, dat was mijn doel.
Welnu, ik heb ze gezien. Ze hangen er in dezelfde volgorde broederlijk naast elkaar. zoals ze in het Sanderushuis hangen.
Ik spendeerde minutenlang op het bankje, licht geëmotioneerd, de details kwamen op mij af.
Het Sanderushuis nam zo een belangrijke plaats in in ons familieleven dat ik blij was dat deze zoektocht naar een stuk roots zo geslaagd was.
Deze twee mensen waren beiden verplegers. Heinrich was sinds begin augustus op rust, Karla werkte halftijds.
Zij trakteerden mij op een diner in de Donauturm, een communicatietoren van 252m hoog, waar tussen 140m en 170m een terras en een restaurant lagen.
Het restaurant draaide zachtjes om de as.
Ik kreeg er Wiener Tafelspitz en Blumentopf als dessert toe.
Karla zou mij de dag nadien alleen met mij de stad intrekken. Wenen was een totale verrassing voor mij. Ik wist niet dat het zo een mooie stad was, al had ik wel een vermoeden.
Mijn hoofddoel binnen Wenen was een bezoek aan het Kunst Historisches Museum, waar er een zaal aan de Vlaamse Primitieven voorbehouden was.
De twee originele schilderijen van Breugel de Oudere, waarvan de kopieën in al fresco stijl op de muur van de vroegere café van het Sanderushuis staan, dat was mijn doel.
Welnu, ik heb ze gezien. Ze hangen er in dezelfde volgorde broederlijk naast elkaar. zoals ze in het Sanderushuis hangen.
Ik spendeerde minutenlang op het bankje, licht geëmotioneerd, de details kwamen op mij af.
Het Sanderushuis nam zo een belangrijke plaats in in ons familieleven dat ik blij was dat deze zoektocht naar een stuk roots zo geslaagd was.
Het klinkt misschien cru, maar de gedachte dat het op 26/8 mocht misgaan, nu ik dit toch gezien had, passeerde even.
Nu was ik er mentaal klaar voor. Ik zou gewoon nog even met een paar vrienden het Feestpaleis in Beervelde eens bezoeken en verder na die week doorwerken tot het einde.
Ik heb er echt geen spijt van gehad.
Ik zou nog na-mijmeren over dat ene moment als ik die 25/8 mijn eerste scheerbeurt van mijn buik zou krijgen.
Die ochtend van de 26ste werden Martine en ik apart opgehaald. Bij mij zou eerst de pancreas gecontroleerd worden. Was dat in orde, dan zou Martine rond de klok van 10u onder het mes gaan om haar kleine leverlob via laparoscopie en keizersnede af te staan.
Ik herinner mij hoe afgeladen vol die wachtzaal voor het operatie kwartier was.
Het UZ leek plots een mierennest van groene luitjes die elk een patiënt als prooi leken te ontvoeren. Ik genoot op mijn manier van het idee en intussen werd ik ook gelokaliseerd en naar mijn OK ontvoerd.
Ik werd op de tafel gelegd, ik wenste de ploeg succes en daar ging ik, hoopvol slapend, mijn nieuwe toekomst tegemoet.
"
Nu was ik er mentaal klaar voor. Ik zou gewoon nog even met een paar vrienden het Feestpaleis in Beervelde eens bezoeken en verder na die week doorwerken tot het einde.
Ik heb er echt geen spijt van gehad.
Ik zou nog na-mijmeren over dat ene moment als ik die 25/8 mijn eerste scheerbeurt van mijn buik zou krijgen.
Die ochtend van de 26ste werden Martine en ik apart opgehaald. Bij mij zou eerst de pancreas gecontroleerd worden. Was dat in orde, dan zou Martine rond de klok van 10u onder het mes gaan om haar kleine leverlob via laparoscopie en keizersnede af te staan.
Ik herinner mij hoe afgeladen vol die wachtzaal voor het operatie kwartier was.
Het UZ leek plots een mierennest van groene luitjes die elk een patiënt als prooi leken te ontvoeren. Ik genoot op mijn manier van het idee en intussen werd ik ook gelokaliseerd en naar mijn OK ontvoerd.
Ik werd op de tafel gelegd, ik wenste de ploeg succes en daar ging ik, hoopvol slapend, mijn nieuwe toekomst tegemoet.
"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten