Ons mamaatje

Martine schrijft:

Bij alle miserie van haar twee kinderen in het ziekenhuis maakt mamaatje het verschil, als het even kan elke dag.

Ze luistert naar wat ik nodig heb en brengt allerlei lekkers mee voor mij om de eetlust en de spijsvertering opnieuw te helpen opstarten: verse bouillon, confituur... Ze doet kleine en grote wasjes, ze koopt in winkels waar ze voorheen nooit een voet zette.

Om tot bij ons te geraken negeert ze haar angst voor tram en bus met alle vernieuwingen in Gent. Ze maalt niet om de lastige afstanden te voet. Ze mobiliseert de chauffeurs die ze kan krijgen.

We knuffelen bij aankomst en afscheid zoals nooit tevoren in mijn volwassen leven. Ons mamaatje is van goud.

Ze zoekt oplossingen voor ongeziene problemen. Ze geeft zich niet snel gewonnen, ons mamaatje. Ze is een koppige, taaie, tedere vechter. Het geven en ondersteunen gaat maar door, schijnbaar zonder enige limiet…Zal ik dat ook nog kunnen op mijn tachtigste?