De vooruitgang

Ward schrijft: "

Revalideren is niet evident.
Toen ik als een lelijke vocht-ophouder uit Intensieve Zorgen kwam, had ik nog een tijdlang last van diarree, totdat die bifiterol, die neurologische siroop die de coma moest helpen bestrijden, eindelijk was afgebouwd.

Andere medicatie werd opgestart en daar waren de immunosuppressiva !
Mijn weerstand, staat nu weer op een laag pitje, want ja, mijn lichaam moet braaf blijven tegen die donorlever van mijn zuster.
Monitoring is hierbij enorm van belang.

Het aantal echografieën is in dat opzicht al opgelopen tot een stuk of zeven, intussen.

Het grappige was dat de assistenten in het begin last hadden met die kleine lever die enkel segment IV van mijn zuster was.
Op donderdag 5 september had de assistent hulp nodig van een supervisor. Blijkbaar was het moeilijk om arteriële flow van het bloed te ontwaren in de hyllus van de lever. Professor Dirk Voet bracht soelaas en toonde precies waar het te vinden was in zo'n klein stuk.

Zaterdag 7 september waren mijn leverwaarden verhoogd, waardoor er opnieuw een echografie nodig was om de staat van de bloedvaten te controleren.
Ik werd bij Sven De Keyser binnengebracht, die tegelijkertijd de echografieën voor de spoedafdeling moest doen.
Het zag er allemaal goed uit, tot ik 's namiddags teruggeroepen werd.
Dr Lam, de Chinus, had mij intussen gezegd dat ik op woensdag 11 september wel naar huis zou gaan. Ik slikte even en mijn humeur zakte de grond in : ik was er helemaal niet klaar voor.

Het feit dat ik in de namiddag uiteindelijk het einde van het CANVAS-klassiek concert moest missen zat mij nogal hoog.
Ik verdacht Dr Lam ervan om  niet tevreden te zijn met de resultaten van de echo's van in de voormiddag.
Niets was minder waar, zo bleek.
Dr De Keyser had teveel moeite om de arteriële flow te vinden en bij de eerste interpretatie dacht hij dat gevonden te hebben, bij de tweede interpretatie was hij de weg kwijt en vroeg hij mij terug.

Hij excuseerde zich, maar het was te belangrijk om zeker te zijn.
Na zijn volgende poging, besloot hij professor Dirk Voet uit zijn huis te halen. Hij kwam zo'n 20 minuten later het kabinet binnen, op zijn zaterdags. Ik herkende de man van afgelopen donderdag en begroette hem met de woorden dat het goede geesten zijn die terugkeren.
Hij glimlachte even, maar nam het dan snel over van Sven.
"Ik herinner mij uw geval van donderdag," zei hij.
"Filip had nochtans best wel een goede aanduiding van arteriële flow gevonden hoor!"
Hij ging op zoek en wist aan Dr De Keyser te tonen waar het zat.

Toen wendde hij zich tot mij.

"Meneer, om te voorkomen dat ik nog een keer moet opdraven, wilt u bij het volgende onderzoek duidelijk zeggen dat uw arteriële flow binnen de lever niet te zien is via de hyllus, maar wel intra-hepatisch. Daar is het duidelijk op te merken."

Ik knoopte de aanbeveling in mijn oren en maandag was het dan weer zover.
Maandag was het Dr Azarkan. Een kalende Armeniër met hoge jukbeenderen en diep ingeplante ogen. De man kon er helaas niet aan doen, maar je zou bijna geneigd zijn te denken dat hij met zijn gezicht een engel des doods was.

Ik vertelde hem wat ik van professor Voet  moest overdragen.
Hij leek het maar half te appreciëren. Tja, ik ben ook maar patiënt.

Het gevolg was wel dat hij mij een van de kortste echografieën gegeven heeft die ik daar had meegemaakt.
" 't Is in orde! Alles goed !" zei hij.
Ik werd buiten gerold en het vervoer zou mij al snel naar de kamer brengen.

Op 12 september was het weer prijs. De derde assistent, bij wie ik ook braaf mijn lesje van de professor debiteerde, vond het toch nog nodig om toch nog een supervisor erbij te halen. Deze keer was het een andere man, die niet veel ouder dan mijn leeftijd moet geweest zijn. Ik voelde mij een beetje bekocht dat hij niet luisterde, maar goed.

's Namiddags volgde er een CT-scan, waarbij het resultaat positief was, wat de groei van de lever betrof.
De lever slaat met zekerheid aan en hij is aan het groeien. Het gaat dus de goede kant op."