Ward schrijft : "
Het is toch nog snel gegaan.
Morgen maandag, 16 september 2013, zeg ik mijn kamer in het UZ vaarwel.
Dag op dag drie weken na de operatie ga ik inpakken, mijn bagage naar mijn auto rollen, de dokter van de dienst voor de ontslagpapieren laten zorgen en dan ben ik weg.
Helemaal fit ben ik misschien nog niet, maar ik zie het mij wel te doen.
Het zou raar zijn om te zeggen dat je een kliniek of meer specifiek een kamer gaat missen.
Anderzijds, met een beetje bijgeloof. Mijn zus verjaart op 11/2, ik op 22/1 en dan was kamer 1122 voorbestemd om onze kamer te zijn. Ik zal er 23 dagen UZ opzitten hebben, vanaf 25/8, toen ik pre-ops klaargestoomd werd.
Dat is iets meer dan drie weken.
Het is toch nog snel gegaan.
Morgen maandag, 16 september 2013, zeg ik mijn kamer in het UZ vaarwel.
Dag op dag drie weken na de operatie ga ik inpakken, mijn bagage naar mijn auto rollen, de dokter van de dienst voor de ontslagpapieren laten zorgen en dan ben ik weg.
Helemaal fit ben ik misschien nog niet, maar ik zie het mij wel te doen.
Het zou raar zijn om te zeggen dat je een kliniek of meer specifiek een kamer gaat missen.
Anderzijds, met een beetje bijgeloof. Mijn zus verjaart op 11/2, ik op 22/1 en dan was kamer 1122 voorbestemd om onze kamer te zijn. Ik zal er 23 dagen UZ opzitten hebben, vanaf 25/8, toen ik pre-ops klaargestoomd werd.
Dat is iets meer dan drie weken.
Uiteindelijk heeft de operatie voor mij een schrikbarende 15 uur geduurd. Mijn moeder maakte mij daar pas vandaag attent op aangezien mijn broer tot half twee 's nachts had zitten wachten vooraleer hij het definitieve nieuws kreeg dat de operatie een succes was. Geen wonder dat ik van het ontwaken tot die neurologische coma mij niets kan herinneren.
Het is zwaar geweest, maar toch verbaas ik mijzelf over hoe ik nu ben en waar ik nu sta in vergelijking tot die plant die ik was op intensieve zorgen, iets meer dan twee weken terug.
Er moet nog een kleine fijne ascites-leiding uit mijn lever en buik verwijderd worden en dan mag de laatste wonde dichtgroeien.
Vorige week had ik weer even diarree. Ik dacht aan een bacteriële besmetting, maar de artsen konden mij vertellen dat het aan de Prograft lag. Mijn immuno-coëfficiënt had het cijfer 10 moeten zijn, maar stond op 20, vandaar weer die darmproblemen.
Intussen werd de medicatie aangepast en herken ik de normale symptomen waar mijn zus tegenwoordig over klaagt.
Aangezien de buikholte nu veel ruimte over heeft, blijkt het dat de darmen een beetje hun zin doen tot ze weer door die aangroeiende lever vastgezet worden als die volgroeid zal zijn. Winderigheid en een opgeblazen gevoel blijkt in dit opzicht de normaalste zaak (maar o zo vervelend als druk zetten via het middenrif zo pijnlijk is op die buikspieren die beschadigd zijn.
Zeker, er zijn nog ongemakken en ze zullen nog hun tijd nodig hebben om te verdwijnen, maar morgen begint anderzijds toch dat nieuwe hoofdstuk.
Er moet nog een kleine fijne ascites-leiding uit mijn lever en buik verwijderd worden en dan mag de laatste wonde dichtgroeien.
Vorige week had ik weer even diarree. Ik dacht aan een bacteriële besmetting, maar de artsen konden mij vertellen dat het aan de Prograft lag. Mijn immuno-coëfficiënt had het cijfer 10 moeten zijn, maar stond op 20, vandaar weer die darmproblemen.
Intussen werd de medicatie aangepast en herken ik de normale symptomen waar mijn zus tegenwoordig over klaagt.
Aangezien de buikholte nu veel ruimte over heeft, blijkt het dat de darmen een beetje hun zin doen tot ze weer door die aangroeiende lever vastgezet worden als die volgroeid zal zijn. Winderigheid en een opgeblazen gevoel blijkt in dit opzicht de normaalste zaak (maar o zo vervelend als druk zetten via het middenrif zo pijnlijk is op die buikspieren die beschadigd zijn.
Zeker, er zijn nog ongemakken en ze zullen nog hun tijd nodig hebben om te verdwijnen, maar morgen begint anderzijds toch dat nieuwe hoofdstuk.
Ik ben benieuwd naar de toekomst, dat is wel het minste wat ik kan zeggen.
"
"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten