Verbijstering

Het regent berichtjes op Wards Facebook. Zijn geest leeft er volop verder!

Allen reageren met verbijstering op dit zo plots afgebroken leven. Heel herkenbaar: ik bevind me ook in deze fase. Af en toe overvalt me een vreselijk gemis. In de voorbije maand zijn we elkaar enkele keren mislopen. Nu dus voorgoed…

Dankjewel, lieve mensen van wie ik velen niet ken, voor jullie medeleven en steun!

Duizend en meer vragen duiken op, maar vooreerst deze ene: wat is er nu feitelijk gebeurd?

Op de blog kon je al lezen dat Ward in nog zeer zwakke toestand op maandag 16/09 werd ontslagen uit het ziekenhuis. De volgende dagen werd hij teruggeroepen voor nieuw onderzoek, herhaalde malen, dan weer naar huis gestuurd, voor wie, voor wat, waarom ambulant?

Hebben de dokters dan niets in te brengen tegen de druk van het management? Eens de ambitieuze maar ook “succesvolle” transplantatie voorbij, gaat het er wel zeer achteloos aan toe. Ik vraag me af hoe ons geval nu in de statistieken komt: het overlijden, vier weken later, is immers niet te wijten aan een fout bij de transplantatie? Meer nog: patiënt was al ontslagen uit het ziekenhuis!

Verder heb ik mijn serieuze bedenkingen bij de morele verantwoordelijkheid die de omgeving opgelegd krijgt: de pellen van je voeten lopen om het noodlot af te wenden en iedereen ter wille te zijn, als moeder je zoon zien verzwakken, zien overlijden…

Na eens het hele ziekteplaatje overlopen te hebben met twee ervaren dokters, waaronder vriendin Ellen, komen we tot de conclusie dat Ward sinds een paar dagen een maagbloeding moet gehad hebben die – onbegrijpelijk – niet opgemerkt werd bij de onderzoeken. Ik verneem dat zo’n bloeding als complicatie veel voorkomt, door de grote hoeveelheden cortisone ter onderdrukking van de afstotingsverschijnselen. Op zijn medicatielijst kwamen geen maagbeschermers voor. Bewust of vergeten door de dokters?

Als ik de afgelopen vier weken bekijk, raakte Ward geen enkel moment uit de problemen. Mijn kleine broer mocht zich dan al graag uiten in kwinkslagen, het was zijn manier om dit afzien draaglijk te maken. De spijsvertering is ternauwernood op gang gekomen; krachten heeft hij niet opgedaan. De medicatie, gericht op symptoombestrijding, moest hem “genezen”, maar ondermijnde hem in de realiteit.

Voor mij is het duidelijk dat er geen levensvatbaarheid was bij dit kleine stukje lever. Experiment mislukt! De dokters zeiden steeds “De lever is goed aan het groeien”, zonder details of gegevens. Bij de biopsie, na goed drie weken, vonden ze hem niet, zo groot zal hij dus nog wel niet geweest zijn. Ward heeft de krachten die hij verzamelde voor zijn ingreep gewoon opgeleefd. Mijn gedacht!