Praathoek hepatotransplant

Martine schrijft:

Op vrijdag 6 september van 11 tot 12h. vindt voor de eerste keer na de vakantie in de Cafetaria van K12 de “praathoek” plaats voor potentiële en feitelijke patiënten met levertransplantatie. Met Roger Moeskops, gedreven en geïnteresseerde voortrekker van deze zelfhulpgroep, had ik eind juni reeds contact toen ik vroeg om eens te kunnen praten met een donor. De jonge vrouw waarmee ik kennismaakte stelde mij gerust over het impact van de operatie, maar vertelde over een verwikkeling die twee maand later was opgetreden. Zij had een gallekkage meegemaakt: één van de galwegen was niet goed afgeklemd, waardoor ze opnieuw moest geopereerd worden.

De losse babbel in de Praathoek Hepatotransplant richt zich niet echt tot donoren, enkel tot patiënten. Mr. Moeskops, zelf reeds getransplanteerd in het jaar 2000, vertelt zeer uitgebreid over therapietrouw en de opvolging door de dokters van secundaire verschijnselen, zoals darmpoliepen, hartruis, huidkanker…Anderen vertellen over de verschuivingen van problemen die ze meemaken na de transplantatie met bijvoorbeeld nierproblemen als gevolg. Mijn bezoek daar doet mijn haren ten berge rijzen. Om te beginnen ben ik kapot van het lijden van deze mensen: je zou van minder de moed verliezen of cynisch en fatalistisch worden, een houding die ik sterk bij Ward herken.

Ik bid dat de problemen nu echt mogen stoppen bij hem. Op de leverstaf zijn ze echter niet bezig met een (mogelijk) darm- of nierprobleem. Wat een offers worden ondertussen niet gebracht, maatschappelijk, financieel, sociaal…

Een vraag in mij die ik al de hele periode meedraag, die steeds scherper opduikt en die nu echt in mij schreeuwt: waarom zijn we in de geïnstitutionaliseerde geneeskunde (bijvoorbeeld dus in het domein van de spijsverteringsziekten) enkel bezig met symptoombestrijding? Kan hierin echt niet bijgestuurd worden? Wie heeft de moed om op zoek te gaan naar oorzaken en ze aan te pakken, zonder alles te reduceren tot “defecte genen”?

Een volgende bedenking. Mijn osteopaat - ik word niet betaald om reclame te maken - gebruikt toegepaste kinesiologie om (onder meer) de voedingssupplementen te testen die goed werken voor de patiënt. Wat als die techniek nu eens zou geïntegreerd worden in de artsenopleiding? Als slechts 20% van de mensen de medicijnen zou krijgen die de oorzaak aanpakken en hen gezond(er) maken, wat een andere wereld zou het al niet zijn? Wie dit afschildert als kwakzalverij is te kwader trouw of wordt absoluut niet gehinderd door enige dossierkennis. Reken ook maar dat hier nog steeds een markt ligt voor farmaceutische bedrijven!