Welkom thuis, dus (wat een zotjesspel) !

Ward schrijft : "

Toen ik maandagavond afscheid nam van dr. Jeroen Van Lerberghe zei hij :" Meneer De Craene, het was mij een eer om een uniek geval als u te hebben mogen opvolgen."
Ik slikte even.
Blijkbaar was het dan toch speciaal, met een zus die bij de oudste leverdonoren was, die geen complicaties had.
Reken daarbij de ongewoon vroegtijdige ontdekking van de kankercellen in de galblaas, waarbij ik het tweede geval in de wereld en het eerste geval in Europa bleek te zijn waarbij men de vorming van een cholangio-carcinoom net kon voorkomen.
De meeste mensen met mijn ziekte blijken ofwel al dit soort gezwel te hebben, of erger, hebben al uitzaaiingen naar de lever toe en zijn verloren.
Eigenlijk moet ik iedereen heel erg dankbaar zijn, moet ik ook het lot dankbaar zijn dat het zo uitgedraaid is.
Een geluk bij een ongeluk ... "The story of my life" (Want ja, als je 11 en 12 jaar jonger dan je broer en zus bent, dan ben je ... *juist* een ongelukje.)
Het werd op het ultieme moment misschien een harde dobber om even te moeten terugkeren, maar boven alles moet ik mij voor ogen houden dat men mij in het UZ van heel nabij wil/moet volgen en dat men dit ook voor hun eigen onderzoek doet.
Men riep mij deze week niet voor niets terug binnen, maar gelukkig bleek het zonder erg. Het is die zekerheid die mij nu doet uitkijken naar een rustig weekendje thuis, want ja, nu we weten dat het blijkbaar een acute (en geen chronische) galwegontsteking was, blijkt alles in orde en onder controle.
De galkeer leverde niets meer op van galproductie. Het was dus ook geen overdruk waarbij die leiding in de buik geblokkeerd was.
Dokter Van Lerberghe mocht het slangetje, dat normaliter nog een week of zes in mijn buik zou blijven, nu al verwijderen van professor Troisi. Ik keek verbaasd toe, dat er nog voor zo'n 35 cm van die leiding uit mijn buik kwam.
Er druppelde wat van mijn gal uit het slangetje dat hij beet had.
"Dat is ook de eerste keer dat ik iemand anders mijn gal zie spuwen," zei ik.
Wis en waarachtig, dr. Van Lerberghe lachte !

De wonde gaat toegroeien, mijn buik en ademhaling voelen zich nu iets meer bevrijd en ja, waar er dan toch eerst sprake was van het weekend nog te blijven, mocht ik vandaag al naar huis, maar we kunnen het niet meteen organiseren.

Morgen, vrijdag 20 september doen we een nieuwe poging, waarin ik toch voorzichtiger en rustiger ga zijn om naar huis te gaan.

Eerst nog een fles albumine via het infuus binnenkrijgen en dan mag het infuus dat gisteren geplaatst werd, er al weer uit.

Het gaat zo snel dat het een beetje belachelijk wordt voor de buitenstaanders.
Het zal mij worst wezen. Het nieuws is betrekkelijk goed en nu mag ik tenminste tot dinsdagmorgen vroeg wachten om op consult te gaan.

Misschien tegen dan toch maar mijn pakken klaarzetten voor een nieuwe opname?
We zullen zien. Want ja, eigenlijk is het op K12 IB toch goed toeven, vooral als je al een beetje van een band hebt met het personeel.

"