Mijn zomer

Martine schrijft:

Toen we op 30 juni de operatiedatum vastlegden met de chirurg dacht ik: op ’t gemak een paar weekjes vakantie bij Harolds familie in Rochecolombe (Ardèche, Frankrijk), daarna zalig thuis, niet zoals elk jaar vanaf 15 augustus de lesopdracht bovenhalen en plankenkoorts krijgen bij de gedachte aan onbekende klasgroepen. Dan nog wat schrijven, naar muziekjes luisteren, een mooi uitstapje met Harold en ontspannen het ziekenhuis in. Is me dat even anders uitgedraaid!

Tijdens de warme zomer, waarvoor ik op zich natuurlijk dankbaar ben, sloeg bij mij de loomheid toe, zodat heel wat werk zich opstapelde de laatste drie weken. Ook in de administraties gaat de dienstverlening op halve kracht verder vanwege de congé payé, is ’t vandaag niet, ’t is morgen of anders volgende week, allemaal niet onrustwekkend, alles komt terecht. Nu spreek ik over het luik van Harolds opvang die niet alleen een aantal vergaderingen vereiste, maar ook de aankoop van een serieuze uitzet conform de aanbevelingen van het rusthuis. Hierbij zijn inbegrepen: de valies met toiletgerief, de nodige mandaatpapieren in het dossier, de voorraad medicatie voor 2 maand, boven- en onderkleren voor 2 seizoenen.

Tweede probleem: waar organiseren we Wards revalidatie? Zijn huis in Aalst is een welkome plek. Klein detail: er is nog geen elektriciteit of water. Zijn schijnbare (of echte?) logica van alles op zijn beloop te laten doet het beeld rijzen van een ziekenkamer op de eerste verdieping bij ma en pa, met ma die na een serieuze hernia steeds de trappen op moet, met pa die het aan zuurstof ontbreekt, met als extraatje de hele verantwoordelijkheid voor twee tachtigers. Alternatief voor de trappen is de tapijten- en gordijnenliving, niet echt ideaal bij een voorgeschiedenis van huisstofmijtallergie.

Luc en ik komen op het idee om de ziekenboeg voor ons beiden bij mij thuis te organiseren. Dat is voor mij een serieuze opgave van een tijdelijke relatieve vrijheid maar alweer objectief het beste in de gegeven situatie. Ward ziet het helemaal zitten. De vakantietijd kruipt in het inschakelen van een ziekenhuisbed met de nodige aankopen, verhuizen van kamers, herinrichten van kasten voor zij die ons zullen assisteren.

Derde vraag (last or least?): mijn opvang bij de revalidatie. Onwaarschijnlijk hoe idioot zelfvergeten ik leef, echt allang niet meer van deze tijd vanuit mijn christelijke inspiratie. Met mijn gezonde broer hadden we op de familiebijeenkomst eind juni gepland dat ik de eerste dagen na ontslag uit het ziekenhuis kon rusten in zijn huis. Drie weken voor datum blijkt dit echter niet meer te kunnen wegens de stress die mijn verblijf daar zou bezorgen. 

Wanneer ik dat verneem en de achtergrond ervan stort ik in: twee dagen verdriet, slapeloze nachten, een uitbarsting bij mij thuis, één broer die het allemaal heeft zien aankomen en een andere die het wil goedmaken terwijl ik de indruk geef dat ik hulp weiger, een vader die mij een zwartkijker vindt, een moeder die het ondergaat en me probeert te kalmeren.

Ik hou niet van bedelen. Mijn fierheid gebiedt me om zoveel mogelijk zelf op te lossen en geen rivaliteit te bezorgen aan wie dan ook. De afspraak is nu dat Luc komt slapen: dan kan hij gemist worden. Voor overdag moet ik het nog eens bekijken…